“Staat je leven er over vijf jaar beter voor dan nu?” Dat was de centrale vraag van het Amerikaanse enquêtebureau Gallup in 147 landen. Goed nieuws: de mens is van nature optimistisch. In ieder land op de wereld denkt een meerderheid dat het leven in de toekomst beter zal zijn. Ondanks het algemene optimisme, neemt het pessimisme met name in Europa toe.

Een jaar geleden was een Griekse exit uit de eurozone nog volstrekt onbespreekbaar. Wie je ook uit het EU kamp of politieke establishment voor de microfoon of camera sleepte, het verhaal was altijd hetzelfde: een Grieks exit was niet mogelijk (“heeft U het verdrag dan niet gelezen?”) en is daarnaast zeer onwenselijk (“een ramp voor ons allen!”)

U kent hem wel : Olli Rehn, de Finse politicus die sinds februari 2010 als Eurocommissaris de portefeuille Economische en Monetaire zaken beheert. Olli is de zoon van een autohandelaar en trapte in zijn geboorteland niet onverdienstelijk tegen een bal en wist het zelfs tot het allerhoogste niveau in Finland te schoppen, al moet u zich daar niet teveel bij voorstellen. In Finland staat voetbal nogal in de schaduw van ijshockey

Soms zegt een goede cartoon meer dan een artikel van duizend woorden. Deze tekening is van de hand van Peter Schrank. Hij publiceert regelmatig voor The Economist, The Independent, Sunday Business Post en Basler Zeitung. In de Zwitserse krant stond deze cartoon waarin de Trojka (IMF, ECB, EU) tijdens een bezoek aan Griekenland zegt dat het land nog meer moet bezuinigen. De boodschap van de Trojka is “Enger Schnallen” of in goed

Afgelopen maandag was er weer eens een EU-top belegd om de economische crisis in de EU en de eurocrisis te bespreken. Het was de zoveelste top in de laatste twee jaar. Ik ben vast niet de enige die de tel allang is kwijtgeraakt. Bij iedere top lijkt het ook of de verwachtingen steeds verder afnemen. Een jaar geleden waren er nog grote en onheilspellende woorden:”het is nu echt één minuut voor

Zo’n 40% van de Griekse schulden is in buitenlandse handen. Nu vind ik dat op zichzelf al vrij veel. Kennelijk hadden veel instanties buiten Griekenland vertrouwen in de Griekse economie of dachten ze simpel te kunnen profiteren van de rente-verschillen in de eurozone. Het verband tussen risico en rendement werd voor het gemak blijkbaar even vergeten. Dit betekent dus dat een meerderheid van de schulden in Griekse handen is. Een